Joke vertelt over de verduurzaming van haar woning

Voor iedereen is thuis op een andere manier belangrijk. Voor de één is het de plek waar je tot rust komt. Voor de ander is thuis alleen een plek om te eten en slapen. Voor Joke, een bewoner van de Kapitein Luidingaflat in Zwijndrecht, is thuis een veilige haven. Joke’s woning werd verbeterd en verduurzaamd, net zoals alle andere woningen in haar woongebouw. Dit levert Joke een comfortabeler thuis op. Ook een energiezuiniger huis, want dat is belangrijk in een tijd waarin we te maken hebben met energiearmoede. Begrijpelijk, vindt Joke, maar ook ingrijpend. Want haar huis wordt flink onder handen genomen. Joke deelt hoe zij de verduurzaming van de Kapiteinflats in Zwijndrecht ervaart.

Maart 2022

In mijn brievenbus ligt een envelop met het Trivire- logo. Er komt de laatste tijd vaker post van Trivire. Zoals een vragenlijst. De woningcorporatie wil weten hoe tevreden ik ben met mijn woning. In deze envelop zit een brief met een oproep. ‘Wie wil aansluiten bij de klankbordgroep Kapiteinsflats?’  Een klankbordgroep bestaat uit een groep mensen die de bewoners uit alle flats vertegenwoordigt. Trivire wil alle woningen van de vijf Kapiteinflats verbeteren en verduurzamen. De plannen die daarvoor gemaakt worden, wil Trivire bespreken met deze afvaardiging van bewoners. Ik besluit lid te worden van de klankbordgroep, net zoals een aantal andere bewoners. Want mijn huis is mij lief. Ik wil weten wat er mee gebeurt. Meer dan 32 jaar geleden trok ik erin met vier jonge kinderen na een turbulente tijd. Een eigen huis, waarvan de deur op slot kon. Mijn thuis is veilig en fijn.

Juni 2022

Het is de eerste bijeenkomst van de klankbordgroep. Maria Anna, sociaal projectleider van Trivire deelt de uitkomsten van de vragenlijsten uit het bewonersonderzoek. Ook Raysa, bewonersbegeleider van Hemubo, de aannemer is erbij. Ik luister naar de voorlopige verbeterplannen die zijn gemaakt. Wij als klankbordgroep doen waar wij voor opgericht zijn; een hoop vragen stellen en ideeën spuien.

Ik ben moe als ik terugkom van de bijeenkomst. Ik sla de deur achter mij dicht en zak met een hoofd vol informatie onderuit op de bank. En dan dringt langzaam de realiteit binnen… er gaat iets groots gebeuren in onze flats. Ineens word ik onzeker, ik voel zelfs wat paniek. Mijn huis is net helemaal opgeknapt. Apetrots, ben ik op mijn nieuwe behang! Ik staar naar het motief van het behangsel: ik wil niet dat ‘t beschadigt. En als al die werklui door mijn huis gaan lopen, hoe ziet de vloer er daarna uit? Nieuwe leidingen? Een ventilatiesysteem? Mijn hoofd tolt. Ik ga naar bed, maar ik ben bang dat ik lastig in zal slapen.

December 2022

Weer een bijeenkomst met de klankbordgroep, Trivire en de aannemer. Vragen en antwoorden volgen elkaar in een rap tempo op. Langzamerhand krijg ik steeds meer een beeld van de omvang en complexiteit van het project. De grootste schrik er bij mij inmiddels af. Misschien wel omdat het steeds duidelijker wordt wat er nu precies gaat gebeuren. Ik heb het met eigen ogen gezien in ‘de modelwoning’, een woning waar alle werkzaamheden al uitgevoerd zijn. Mmm.. .zo kan het er dus bij mij thuis uit gaan zien? Er ebt weer een stukje onzekerheid weg  als ik vanuit de modelwoning  de koude buitenlucht instap.

Maart 2023

De plannen zijn helemaal klaar! Ik neus het informatieboekje door waarin de werkzaamheden worden uitgelegd. Het plaatsen van nieuwe kozijnen, HR ++ glas en nog een heleboel meer. Teksten, foto’s en tekeningen lichten de plannen toe. Maar ook Raysa en Maria Anna vertellen veel. Hun persoonlijke benadering van de bewoners, vind ik een sterk punt. Een gezicht, een naam, een benaderbare vraagbaak, je hebt het hard nodig als er zoveel staat te gebeuren. In het boekje lees ik dat alle bewoners een vergoeding krijgen, evenals een pannenset voor keramisch koken. Want we gaan op inductie koken in plaats van op gas. Nou, nou, er wordt stevig uitgepakt, da’s fijn.
Dan zijn de bewoners aan zet. Als 70 procent akkoord gaat met de werkzaamheden, gaat het project door. Elke bewoner kruist een hokje aan op de akkoordverklaring. Wordt het ja of wordt het nee? Ik glimlach. Het lijken wel verkiezingen. In het portiek hangt een speciale brievenbus. Ik deponeer mijn toestemmingsformulier erin. Spannend.

Mei 2023

De werkzaamheden gaan van start in de eerste flat! Meer dan 70 procent van de bewoners heeft dus ‘ja’ gezegd. Maar ineens gebeurt er nog zoveel meer in onze Kapiteinsflats. Mede mogelijk gemaakt door vele lieve buurtbewoners. Zo is er een huiskamer voor bewoners bij de Dekkerflat. Wil je je even terugtrekken tijdens de werkzaamheden? Ga  naar de algemene ‘huiskamer’ in de Dekkerflat voor een bakje koffie en de nodige rust. Trek? Ga naar de soepinloop in de Horsmanflat. Een heerlijke geur komt mij tegemoet als ik er naar binnen stap. ‘Soep voor als je straks door werkzaamheden in de keuken even niet kan koken’, vertelt een buurvrouw. Ze lacht: ‘maar ook gewoon voor alle buurtbewoners die gezellig samen willen eten, hoor.’  Dit verduurzamingsproject verbindt de bewoners, best bijzonder.

September 2023 

Ik luister nieuwsgierig naar de bewoners van de Horsmanflat. Zij  zijn als eerste aan de beurt; de werkzaamheden zijn gestart.  Ik zie de steigers voor en achter de flat, massa’s werklieden die overal krioelen en ik hoor loeizware vrachtauto’s die ’s morgens vroeg piepend achteruit de straat inrijden om te lossen. Een enorme bedrijvigheid, elke werkdag vanaf zeven uur tot half vier.  Daarna wordt het weer even stil…. Een verademing. Ik verwonder mij regelmatig over hoe creatief mensen zijn. Zo bezetten containers op het binnenplein de nodige parkeerplaatsen. Nooit geweten dat zoveel auto’s in één bocht kunnen parkeren en dat je een hele auto kwijt kunt op een klein plekje tussen een papier- en plastic container.  

November 2023

De datum is bekend, ik weet wanneer mijn huis aan de beurt is. Vantevoren komt de bewonersbegeleider nog even langs om alles door te spreken. Ik krijg een soort goodiebag met een uitgebreide dagplanning, afdekzeilen, verhuisdozen, oordopjes en een plak chocola ‘om even door te bijten’. Leuk gevonden. Dan is het zover: de duurzame metamorfose van mijn woning. Mijn kinderen helpen om alle spullen af te dekken en twee medewerkers van HEMUBO leggen een soort matten van foam neer op mijn vloer. Dat moet genoeg zijn om mijn huis te beschermen tegen ijverige werklui.

Er staan grote stellingen voor de ramen, voor en achter. Er hangen witte netten aan. Als ik naar buiten kijk, lijkt het mistig. Als de ijverige werklieden, die overigens erg vriendelijk zijn, een aantal uur mijn huis even ‘overnemen’, kies ik het hazenpad. Ze hebben alles netjes opgeruimd als ik aan het einde van de dag thuiskom en het plastic van de bank, mijn TV en mijn bed afhaal. Mijn huis is weer even van mij, maar helaas slechts tot de volgende (vroege) ochtend. En dan die betonboren met hun resonerend geluid. Drrrrr, drrrr, knetterhard. Werkzaamheden in je woning, leuk is anders. Jason, de uitvoerder, Raysa en Maria Anna reageren gelukkig direct als ik wat vraag. De aandacht en begeleiding van die drie geeft een goed gevoel in deze pittige zes dagen.  

Een week later

De werkzaamheden zijn klaar en het meubilair staat weer op zijn plek. Dit is een moment voor  een fles bubbels om het te vieren. Grote opluchting, dankbaarheid en trots. Ineens herinner ik mij de paniek van een paar maanden eerder. Waar had ik mij nou zo druk over gemaakt? Het is meegevallen. Mijn behang is niet beschadigd en het is erg mooi geworden! Ook de werkzaamheden aan de flat zijn bijna klaar. De Luidingaflat heeft een kleurtje gekregen. Na een bezoek van de schilders, zijn ‘wij’ nu de groene flat. De steigers aan de voorkant zijn weg; de mist is opgetrokken! Het zonnetje schijnt weer in huis, letterlijk en figuurlijk.

Verbinding

Het was een tijd met veel reuring. Mijn woning is klaar, maar velen volgen nog. Als ik iemand spreek die bijna aan de beurt is en er tegenop ziet, nodig ik die uit om bij mij te komen kijken. Eventuele zorgen neem ik graag weg, een kleine moeite, toch? Sowieso is het een tijd waarin wij als bewoners vaker met elkaar lijken te praten. Iedereen heeft wel iets te vertellen over de verduurzaming. Ook ik spreek vaker met de mensen uit mijn flat. Bijvoorbeeld als de bovenbuurvrouw de lift in stapt. “Hoe gaat het bij jou in je woning? ” We zitten tenslotte allemaal in hetzelfde schuitje, varend naar een duurzamere woning.  Ik ben blij met het resultaat van deze grondige renovatie. Ik woon hier al 32 jaar en hoop dat er nog veel jaren zullen volgen. Want nogmaals, mijn veilige (t)huis is mij lief.